یادداشت تحریریه

در این شماره‌ صفحه، نشت حالتی پساآرشیوی تلقی شده است. در لغتنامه‌ وبستر فعل «نشت کردن» را این‌طور معنی کرده‌اند: جاری شدن یا تراوش از سوراخ‌های ریز یا حفره‌های کوچک، دخول و ورود آرام، محو یا پخش شدن.

بیولوژی یا سیاستِ نشت به نشت طبیعی نفت خام شباهت دارد. برخلاف نفت تصفیه‌شده که می تواند بانی مدرنیزاسیون و آرشیوهای متناظر با آن باشد، نفت خام ورای اراده تاریخی رسوخ می‌کند و از هرگونه استعلای ساختاری سرباز می‌زند، در عوض، بافت زمین را که به‌طرزی مشکوک درون آن می‌گسترد، بهم می‌ریزد.

نشت کردن امری پسامرگی است. تراوش تدریجی یک درونِ از دیرباز منزوی. مانند خونریزی جسدی سوراخ شده که قلبش از تپش ایستاده، جانی در آن نمانده و به هیچ ندایی پاسخ نمی‌دهد، اما همچنان از آن خون جاری‌ست. نشت به مثابه آرشیو گسترش، انقباض، کاست و انحرافی است تا ابد پسا‌آخرزمانی، یا صرفاً آمدن (نا)چیزها.